Galerie Wouter Van Leeuwen Hazenstraat 27 1016 SM Amsterdam Pays-Bas
Michael Wolf (1954) verwierf alom erkenning en waardering voor zijn langlopende project over het verdichte bouwen in het explosief groeiend China. Om aan de enorme behoefte aan woningen en kantoren te voldoen, wordt de ene wolkenkrabber na de andere torenflat uit de grond gestampt. In China, en met name Hong Kong, wordt ‘verdicht’ gebouwd, dus nieuwbouwprojecten pal naast elkaar.
Wolf fotografeerde het eindeloos repeterende patroon van horizontale en verticale lijnen met een telelens, waardoor het beeld wordt plat getrokken en alle gevoel voor dimensies verdwijnt. Nergens is een horizon te zien, noch voor- of achtergrond, lucht of omgeving zodat het onmogelijk is je een voorstelling van de schaal te vormen.
In 2005 werd Wolf uitgenodigd om, als Artist-in-Residence, de hoogbouw van Chicago te documenteren. Die is, met vooroorlogse panden van David Adler, Daniel Burnham, Louis H. Sullivan en Frank Lloyd Wright, en hedendaagse architectuur van Helmut Jahn, Philip Johnson en Frank Gehry, gevarieerder dan die van Hong Kong.
De door Wolf vastgelegde monotonie is er niet minder om. Ook hier verliest de kijker elke oriëntatie. ‘No-exit’ composities, zoals Wolf het noemt. Het oog vindt nergens houvast. De foto’s tonen een verontrustende eenvormigheid. Het modernistische ‘out-of-the-box’-denken krijgt in deze beelden van uniforme werkplekken een wel heel navrante betekenis. Wolf maakte zijn foto’s aan het einde van de werkdag, wanneer de schemering intrad en de binnenverlichting werd ontstoken maar het buiten nog licht genoeg was om de gevels gedetailleerd uit te laten komen.
Toen Wolf met behulp van een vergrootglas één van zijn foto’s aan een kwaliteitsinspectie onderwierp, zag hij een silhouet achter een van de vele ramen. Dat fragment steeds verder uitvergrotend - ongeveer zoals de fotograaf in Antonioni’s film ‘Blow Up’ dat deed - bleek een man zijn middelvinger naar de camera op te steken. Daarop legde Wolf al zijn foto’s onder de vergroter om raam na raam op menselijke activiteiten te controleren.
In de tentoonstelling ‘The Transparent City’ presenteert Galerie Wouter van Leeuwen het fascinerende resultaat van dit minutieuze onderzoek; een intrigerende combinatie van de films ‘Blow Up’ en ‘Rear Window’. Een opmerkelijke mengeling van architectuurfotografie en voyeurisme, van groot- en kleinschaligheid, van anonimiseren en individualiseren. Door steeds verder uit te vergroten, steeds dichter op de personen achter de ramen in te zoomen, ontstaan er extreme close ups waarbij de pixels tot vierkante vlakken worden opgeblazen. Mensen krijgen de hoekigheid van Lego- en Playmobielfiguren. Stenen worden mensen, mensen worden stenen.
